Няхай пануры рифмотвор,
Павіцьце макам і крапівой,
Халодных од творца заўзяты,
На сумны лад плётак глупства,
Кліча абедаць генерала, -
У Галіч, дакладны сябар куфля
І тоўстых ранішніх баляў,
цябе клічу, мудрэц лянівы,
У прытулак паэзіі шчаслівы,
Пад аддалены пяшчоты прытулак.
Даўно ў маім Адасоблены,
У коле бутэлек і сяброў,
Ня спелі гурткі мы тваёй,
Сяброўкі доўгіх асалод,
Жартаў і смеху гасцей.
У табе працаваць няма палявання.
Сядай на тройку злых коней,
Пакінь Петрополь і клопату,
Ляці ў шчаслівы гарадок.
Зайдзі да жыда Залатарову,
У яго, усім агульны, куток;
мы там, собравшися ў гурток,
Пральем віна брую Барвовы,
І з громам дзверы на замок
Забарона весялосьць маладое.
І горды на стале пірог
Сяброў сціснутымі радамі,
Бліскаючы светлымі нажамі,
S Тобо смела Аблога
І імгненнем сцены пераможам;
калі ж, віном абцяжараны,
З кіраўніком, у калені пакланенне,
Захочаш у свеце адпачыць
І, Апускаючы ў падушку,
Каб спакайней заснуць,
Выпусціце налітыя кружку
На стары аксамітны канапа, -
тады паслання, куплеты,
балады, Басенко, санеты
Пакінуць сціплы наш кішэню,
І моцны сон гультая будзе!..
Але чарак звон цябе абудзіць,
Ты ўскочыш з бадзёрай галавой,
Пакінеш скамечаную падушку,
Падымеш мілую сяброўку -
І ў келлі зноў баль гарой.
У Галіч, час незваротна,
І блізкі, блізкі грозны гадзіну,
калі, прычуецца славы голас,
Пакіну келлі прытулак прыемны,
Татарскай скіну свой халат.
Прабачце, цнатлівыя Музы!
Прабачце, Сховішча mladyh отрада!
Надзену вузкія рейтузы,
Завью ў колцы горды вус,
Заблещет пара эпалеты,
І я - гадаванец важных Муз -
У ліку якія ваююць карнет!
У Галіч, Галіч! сьпяшайся!
Цябе завуць і сон лянівы,
І адзін ні сціплы, ні ганарыстых,
І кубак поўны цераз край!
