Не, я не ліслівец, калі цару
Хвалу свободную слагаю:
Я смела пачуцці выказваю,
Мовай сэрца кажу.
Яго я проста палюбіў:
ён бадзёра, сумленна кіруе намі;
Расію раптам ён ажывіў
вайной, надзеямі, працамі.
О не, хоць юнацтва ў ім кіпіць,
Але не жорсткі ў ім дух дзяржаўны:
таму, каго карае відавочна,
Ён употай міласьці творыць.
Цякла ў выгнанні жыццё мая,
Цягаў я з мілымі расстанне,
Але ён мне царскую руку
Працягнуў - і з вамі зноў я.
Ўва мне ўшанаваў ён натхненне,
Вызваліў ён думка маю,
І я ль, ў сардэчным замілаваннем,
Ему хвалы не воспою?
Я ліслівец! Не, браты, сэрцаед складана:
Ён гора на цара накліча,
Ён з яго дзяржаўнасьць правоў
Адну толькі ласку абмяжуе.
ён скажа: людзі пагарджаюць,
Глушы прыроды голас пяшчотны,
ён скажа: асветы плён -
Распуста і нейкі дух мяцежны!
бяда краіне, дзе раб і ліслівец
Адны набліжаны да пасаду,
А небам абраны спявак
маўчыць, пляскалі вочы ніжэй.
