сябар Дельвиг, мой парнасский брат,
Тваёй я прозай быў ўсцешаны,
але прызнаюся, барон, няправільна студзеня:
Вершам я больш быў бы рады.
Ты ведаеш сам: У мінулыя гады
Я на брэг парнасских вод
Любіў пэцкаць паэмы, оды,
І нават спела мяне народ
На лялечным тэатры моды.
бывала, што ні напішу,
Усё для Іншых не Руссю пахне;
Пра чым цэнзуру ні прашу,
Ад усяго Т<имковский> ахнет.
цяпер ледзь, ледзь дыхаю!
Ад ўстрымання муза чэзне,
І рэдка, рэдка з ёй грашу.
Да няслушнай Славе я холад;
І па звычцы толькі адной
Ляніва валачы за ёю.
Як муж за ганарыстым жонкай.
Я забыў яе абяцаньні,
Адна свабода мой кумір,
Але ўсё люблю, мае паэты,
Шчаслівы голас вашых лір.
так дакладна, забыўшыся сёння
Праказы маладосці сваёй,
Глядзіць з усмешкай ваша зводная
На шашні маладых б<– >.
