Я ў думка глухую пра сябе
кладуся, як у гіпсавую маску.
І гэта смерць: застыць у лёсе,
У лёсе фармоўшчыка павязцы.
вось злепак. горка дазволены
Я гэтай думаю пра жыццё.
Думка пра сябе як капюшон,
Чарнее на вясне капрызнай.
Я ў думка глухую пра сябе
кладуся, як у гіпсавую маску.
І гэта смерць: застыць у лёсе,
У лёсе фармоўшчыка павязцы.
вось злепак. горка дазволены
Я гэтай думаю пра жыццё.
Думка пра сябе як капюшон,
Чарнее на вясне капрызнай.