пад вечар, восенню непагодлівага,
У далёкіх панна ішла месцах
І тайны плод любові няшчаснай
Трымала ў трапяткіх руках.
Усё было ціха - лес і горы,
Усё спала ў змроку начным;
Яна ўважлівыя погляды
Вадзіла з жахам кругам.
І на нявіннае творенье,
уздыхнуўшы, спыніла іх ...
“Ты спіш, дзіцё, маё пакута,
Не ведаеш гарот маіх -
Адкрыеш вочы і з сумам
Да грудзях не прильнешь маёй,
Не сустрэнеш заўтра пацалунку
Няшчаснай маці тваёй.
Яе вабіць дарма будзеш!..
Сорам вечны мне віна мая -
Мяне навекі ты забудзешся;
Цябе не пазабываю я;
Дадуць покрыва табе чужыя
І скажуць: «Ты для нас чужой!» —
ты спытаеш: «Дзе ж мае родныя?»
І не знойдзеш сям'і роднай.
Мой анёл будзе сумнай думай
Таміцца між іншых дзяцей! -
І да канца з душой панурай
Пазіраць на ласкі маці;
Паўсюль вандроўнік адзінокай,
Мяжа няправедны кленучы,
Пачуе ён папрок жорсткай ...
Прабачце, даруй тады мяне ...
быць можа, сірата панылы.
даведаешся, обоймешь бацькі.
нажаль! дзе ён, здраднік мілы,
Мой незабыўны да канца? -
Суцеш тады пакутніка мукі,
скажы “яе на свеце няма -
Лаура ня знесла расстання
І кінула пустынны святло”. -
Але што сказала я?... быць можа,
Вінаватую ты сустрэнеш маці -
Твой журботны позірк мяне ўстрывожыць!
Магчыма ль сына не пазнаць?
брат, калі б рок няўмольны
Маёю крануўся маленнем ...
але, можа быць, пройдзеш ты міма -
Навек рассталася я з табой.
Ты спіш - дазволь сябе, няшчасны,
Да грудзей прыціснуць ў апошні раз.
закон няправедны, жудасны
Да пакуты прысуджае нас.
Пакуль лета ня адагналі
Бестурботнай радасці тваёй -
Спаць, мілы! горкія смутку
Не крануць дзяцінства ціхіх дзён!”
Але раптам за гаем асвятліла
Паблізу ёй хаціну луна ...
З хваляваннем сына схапіла
І да яе набліжаючы яна;
схілілася, ціха паклала
Немаўля на парог чужой,
Са страхам вочы адверне
І знікла ў цемры начной.
