пры гэтым, неазнаёмленых. (прэч, неазнаёмленыя. (лац.))
Паэт па ліры натхнёнай
Рукой рассеянай бразгаў.
Ён спяваў - а хладный і напышлівы
Вакол народ неазнаёмлены
Яму бессэнсоўна слухаў.
І гаварыла чэрнь тупая:
“Навошта так гучна ён спявае?
Дарэмна вуха дзівячы,
Да якой ён мэты нас вядзе?
Пра што дрынкае? чаму нас вучыць?
Навошта сэрца хвалюе, Муччино,
Як svoenravnыy чараўнік?
Як вецер песьню яго вольная,
Затое як вецер і бясплодная:
Якая карысць нам ад яе?”
Паэт.
бясшумны, бессэнсоўны народ.
падзёншчык, раб патрэбы, клопатаў!
Несносен мне твой нараканьні дзёрзкай,
Ты чарвяк зямлі, ня сын нябёсаў;
Табе б карысці ўсё - на вагу
Кумір ты шануеш Бельведэрскі.
ты карысці, карысці ў ім не бачыш.
Але мармур гэты ж бог!.. так што ж?
Печкавай гаршчок табе даражэй:
Ты ежу ў ім сабе варыш.
чэрнь.
Не, калі ты нябёсаў выбраннік,
свой дар, чароўны пасланнік,
На карысць нам ўжывай:
Сэрца субратаў выпраўляй.
мы і баяцца, мы падступныя,
Besstıdnı, злы, няўдзячныя;
Мы сэрцам хладный скапцы,
паклёпнік, рабы, дурні;
Гняздуюцца клубам у нас заганы.
Ты можаш, блізкага любя,
Даваць нам смелыя ўрокі,
А мы паслухаем цябе.
Паэт.
Ідзіце прэч - якая справа
Паэту мірнаму да вас!
У распусце Каменнай смела,
Ня ажывіць вас ліры голас!
Душы брыдка вы як магілы.
Для вашай глупства і злосці
Мелі вы да гэтай пары
бычыны, temnicы, сякеры; -
Даволі з вас, рабоў вар'ятаў!
Ць градах вашых з вуліц шумных
змятаюць смецце, - карысная праца!
але, забыўшыся сваё служенье,
Алтар і ахвярапрынашэння,
Жрацы ль ў вас мятлу бяруць?
Не для жыццёвага хвалявання,
Не для карысці, ня для бітваў,
Мы народжаны для натхнення,
Для гукаў салодкіх і малітваў.
