Не, я не даражу мяцежным асалодаю,
захапленнем пачуццёвым, вар'яцтвам, жарсьці,
стагнотах, крыкамі вакханки малады,
калі, виясь ў маіх абдымках змией,
Парывам палкіх ласак і пошасьцю цалаваньнем
Яна прыспешвае імгненне апошніх содраганий!
Аб, як мілей ты, смиренница мая!
Аб, як пакутліва табою шчаслівы я,
калі, схіліць на доўгія маленьнях,
Ты адданая мне нежна без зачараваннем,
Сарамліва-халодная, захапленню мойму
ледзь ответствуешь, ня уваж нічому
І ажыўляе потым усё боле, боле —
І делишь нарэшце мой полымя па няволі!
