ты згасаў, багач млад!
Ты чуў плач сяброў сумных.
Ўжо смерць з'яўлялася за табой
У дзвярах сенцаў тваіх крыштальных.
яна, як втершийся з раніцы
пазыковец цярплівы,
Тырчыць у пярэдняй маўклівай,
Засталася сядзець дывана.
У пацямнелыя пакоі тваёй
Лекары панурыя шапталіся.
тваіх нахлебнікам, цирцей
Сарамлівасць асобы азмрочваліся;
Ўздыхалі верныя рабы
І за цябе багоў малілі,
Не ведаючы у страху, што абяцалі
Ім таемныя лёсу.
А між тым спадчыннік твой,
Як крумкач да Здыхляціны ласых,
Бляднеў і тросся над табой,
Знабіла здабыткі ліхаманкай.
Ужо скупы яго сургуч
Пляміць замкі тваёй канторы;
І уяўляў загрэбці ён золата горы
У пылу папяровых куч.
ён уяўляў: “Цяпер ужо ў вяльможаў
Не стану выхадзіць дзетак;
Я сам вяльможа буду так;
У падвалах, балазе, ёсць лішак.
Цяпер мне сумленнасць - трын-трава!
Жонку аблічваць не буду,
І красці ўжо забуду
казённыя дровы!”
Але ты уваскрос. твае сябры,
У далоні пляскаючы радуюцца;
Рабы як добрая сям'я
Адзін аднаго ў радасці цалуюць;
бодзёрыцца лекар, падняўшы акуляры;
Труннымі майстар погляды хіліць;
А разам з ім аканом гоніць
Спадчынніка ў штуршкі.
Так жыццё табе вернута
З усёю хараством сваёю;
глядзі: бясцэнны дар яна;
Умей ж карыстацца ёю;
Упрыгож яе; года ляцяць,
пара! Увядзі ў свае харомы
Жонку прыгажуню - і багі
Ваш шлюб благаславяць.
