Нядаўна цёмнай парой,
Калі пустынная месяц
Цякла туманнай сьцежак,
Я бачыў - панна каля акна
Адна задуменна сядзела,
Дыхала ў таемным страху грудзі,
Яна з хваляваннем глядзела
На цёмны пад пагоркамі шлях.
Я тут! - шапнулі паспешліва.
І панна трапяткой рукой
Акно адкрыла баязліва ...
Месяц пакрылася цемрай. -
“Шчасліўчык! - прамовіў я з тугою:
Цябе весялосьць чакае адно.
Калі ж вечаровай парою
І мне адкрыецца акно?”
