Пра што шуміце вы, народныя витии?
Навошта анафемай Пагражайце вы Расіі?
Што абурыла вас? хвалявання Літвы?
Пакіньце: гэта спрэчка славян паміж сабою,
хатні, стары спрэчка, уж ўзважаны лёсам,
пытанне, якога не дазволіце вы.
Ужо даўно паміж сабою
Варагуюць гэтыя плямёны;
Не раз хілілася пад навальніцай
гэта, то наш бок.
Хто ўстоіць у няроўнай спрэчцы:
задавацтва лях, іль верны росс?
Славянскія ль ручаі зліюцца ў рускім моры?
Яно ль вычарпаецца? вось пытанне.
Пакіньце нас: вы не чыталі
Гэтыя крывавыя скрыжалі;
вам незразумелая, чужыя вам
Гэтая сямейная варожасць;
Для вас маўклівыя Крэмль і Прага;
Бессэнсоўна вабіць вас
Барацьбы адчайнай адвага -
І ненавідзіце вы нас ...
За што ж? адказны; для вас,
Што на руінах палаючай Масквы
Мы не прызналі нахабнай волі
таго, пад кім дрыжалі вы?
Для гэтага L, што ў бездань павалілі
Мы які імкнецца над царствамі кумір
І нашай крывёй скупілі
Еўропы вольнасць, гонар і мір?...
Вы грозныя на словах - паспрабуйце на справе!
Іль стары волат, нябожчык на постеле,
Не ў сілах зашрубаваць свой ізмаільскага штык!
Іль рускага цара ўжо бяссільна слова?
Іль нам з Еўропай спрачацца нова?
Іль рускай ад перамог адвык?
Іль мала нас? Або ад Пермі да Таўрыды,
Ад фінскіх хладный скал да палымянай Калхіды,
Ад узрушанага Крамля
Да сцен нерухомага Кітая,
Сталёвы шчэццю бліскаючы,
Ня ўстане руская зямля?...
Так дасылайце ж нам, vitii,
Сваіх пакрыўджаных сыноў:
Ёсць месца ім у палях Расіі
Сярод нечуждых ім трунаў.
