здрады

“усё абмінула!
міма прамчаліся
час кахання.
страсці пакуты!
У змроку забвенья
схаваўся вы.
Так я прэмія
слодыч спазнаў:
ганарлівай Алены
ланцуга забыўся.
сэрца, ты ў волі!
усё пазабывай;
У новай гэты долі
шчасліва будзь.
толькі вясной
зефір млад
розо захапілі;
У юнацтве гарачай
Быў я выдатнай
У сетку захоплены.
Не, я не буду
надалей енчыць,
запал пазабываю;
поўна пакутаваць!
хутка смутку
сустрэчу канец.
брат! для цябе ці,
юны спявак,
хараство Алены
ружай квітнее?..
Няхай увесь народ,
ёю спакушаны,
Услед за марай
імчыцца натоўпам;
У мірным жыллё,
з попелу,
У чары просты
Стану ў пакоры
чэрпаць забыццё
І - для сяброў
жвавай рукой
рухаць Струнны
арфы маёй”.

У сумнай расстанні
Так я марыў,
У нягоды, у пакуце
сябе цешыць;
У сэрцы возженный
вобраз Алены
уяўляў вынішчыць.
мінулай вясной
юную Хлою
ўздумаў кахаць.
як ветерочек
ранняй парой
гоніць лісточак
З жвавай хваляй,
так няспынна
непастаянны
запалам гуляў,
Lilu, Тэмір,
усіх любіў,
Сэрца і ліру
Всем посвящал. -
Паэт? – напрасно
З грудзей выдатнай
Шаль я зрываў.
дарэмныя здрады!
вобраз Алены
У сэрцы палаў!
брат! вярнуўся,
радасць вачэй,
прастуда, трона
Грустью моей. -
дарэмна заклікае
бедны спявак!
Не! не сустракае
Меладычны End ...
так! да магілы
Grusten, панылы,
прытулку шукай!
усімі забыты,
цернем абчапляныя
Падзяляе перацягнуць .........

усе вершы (змест па алфавіце)