............... схаваў ён,
Каханні, забаваў гадаванец пяшчотны;
Вакол яго глыбокай сон
І холад магілы ціхамірнай ...
Любіў ён гульні нашых паннаў,
Калі ўвесну ў цені дрэваў
Лісце круцілася на волі;
Але сягоння ў хуткім карагодзе
Не чутны ўжо яго прыпеў.
Ці даўно старцы любаваліся
Яго весялосцю жывы,
Полупечально ўсміхаліся
І казалі між сабой:
“І мы любілі карагоды,
Бліскалі таксама ў нас розумы;
але пачакай: приспеют гады,
І будзеш то, што цяпер мы;
як нам, аб свету госць гуллівы,
Табе постынет белы свет;
Цяпер гуляй ...” Але старцы жывыя,
А ён звяў у колеры гадоў,
І без яго сябры балююць,
Іншых уж палюбіць паспеўшы;
ужо рэдка, рэдка называюць
Яго ў гутарцы юных паннаў.
З мілых жонак, яго любілі,
Адна быць можа слёзы лье
І памяць радасцяў спачылых
Звыклай думаю кліча ...
Да чаго?...
Над яснымі водамі
Грабніцы мірнаю сям'ёй
Пад нахіленымі крыжамі
Ўтойваюцца ў гаі векавой.
там, на краі вялікай дарогі,
Дзе ліпа старая шуміць,
Забыўшыся сардэчныя трывогі,
Наш бедны юнак ляжыць ...
Дарэмна бліскае прамень дзяньніц,
Іль ходзіць месяц сярод нябёсаў,
І ўкруг нячулай грабніцы
Ручай цурчыць і шэпча лес:
Дарэмна раніцай за малінай
Да ручая прыгажуня з кошыкам
Ідзе і ў холад ключавой
Палахліва нагу апускае:
Нішто яго не выклікае
Зь мірнай сенцы труннай ...
