спявак! спрадвеку між сабой
Варагуюць нашы плямёны:
То наша стогне бок,
То гіне ваша пад навальнiцаю падаваў.
І вы, бывала, пирозапал
Крамля ганьба і палон,
І мы пра камяні паўшых сцен
Немаўлятаў Прагі збівалі,
Калі ў крывавы прах тапталі
Прыгажосць Костюшкиных сцягоў.
І той не наш, хто з дзевай вашай
Кольцам запаветным спалучаны;
Не вып'ем мы запаветнай чарай
Здароўе вашых чырвоных жонак;
І наша панна маладая,
Якія прыцягнулі сэрца паляка,
Адкіне, гонарам палаючы,
Каханне народнага ворага.
Гэты самы голас паэзіі цудоўнай
Сэрца варожыя сябруе -
Перад усмешкай нябеснай
Земная ненависть молчит,
При сладких звуках вдохновенья,
Пры песнях лір ...
І паўстаюць благаславення,
На племена ни сходит мир…
