Дабра чужога ня жадаць
ты, Бог, мне загадваеш:
Але меру сіл маіх ты ведаеш -
Мне ль пяшчотным пачуццём кіраваць?
Пакрыўдзіць аднаго не жадаю,
І не хачу яго вёскі,
Ня трэба мне яго валы,
На ўсё спакойна я гляджу:
Ні дом яго, ні быдла, ні раб,
Ня пахвальных мне ўся добрасьці.
Але калі яго рабыня,
Выдатны Гасподзь ...! я слабы!
І калі яго сяброўка
мёд, як анёл у плоці, -
Аб божа праведны! прабачце
Мне зайздрасць да асалоды сябра.
Хто сэрцам мог загадваць?
Хто раб намаганняў бескарысных?
Як можна не любіць ласкавых?
Як райскіх дабротаў ня пажадаць?
гляджу, ўбольваюся і ўздыхаю,
Але строгі доўг ўмею шанаваць,
Страшуся пожадзям сэрца ліслівіць,
Маўчу ... і ўпотай я пакутую.
