26 мая 1828.
дар дарэмны, дар выпадковы,
жыццё, навошта ты мне дадзена?
Іль навошта лёсам таямніцай
Ты на пакаранне асуджаная?
Хто мяне варожай уладай
З нікчэмнасці паклікаў,
Душу мне напоўніў запалам,
Розум сумневаў усхваляваў?...
Мэты няма перада мною:
сэрца пуста, дарэмна розум,
І томіць мяне тугою
Аднагучны жыцця шум.
