паслухайце!
Бо, калі зоркі запальваюць -
значыць - гэта каму-небудзь трэба?
Значыць - хто-небудзь хоча, каб яны былі?
Значыць - хтосьці называе гэтыя плявочкі ў небе
жамчужынай?
І, надрываючыся
у завеях паўдзённага пылу,
урываецца да Бога,
баіцца, што спазніўся,
плача,
цалуе яму гужаватую руку,
просіць -
каб абавязкова была зорка! -
клянецца -
не перажыве гэтую бяззорную муку!
І пасля
ходзіць трывожны,
але спакойны знадворку.
Гаворыць камусьці:
«Што, зараз табе нічога?
Не страшна?
што?!»
паслухайце!
Бо, калі зоркі
запальваюць -
значыць - гэта каму-небудзь трэба?
Значыць - гэта неабходна,
каб кожны вечар
над стрэхамі
загаралася хоць адна зорка?!
