імчацца хмары, ўюцца хмары;
невідзімкам рэха
Асвятляе снег лятучы;
размыта неба, ноччу воблачна.
ежу, еду ў чыстым полі;
Званочак дын-дын-дын ...
страшна, страшна нехаця
Сярод невядомых раўнін!
«Гэй, пайшоў, фурман!..»- “няма мачы
Konyam, яго, цяжка;
Завіруха мне закрывацца вочы;
Усе дарогі занесла;
хоць забі, следу не відаць;
збіліся мы. Што рабіць нам!
У поле бес нас водзіць, відаць,
Ды кружыць па баках.
паглядзі; вона, вунь гуляе,
дзьме, плюе на мяне;
Вунь - зараз у яр штурхае
Odichalogo конь;
Там вёрст небывалай
Ён тырчаў перада мной;
Там бліснуў ён іскрай малой
І загінуў у цемры пустой”.
імчацца хмары, ўюцца хмары;
невідзімкам рэха
Асвятляе снег лятучы;
размыта неба, ноччу воблачна.
Сіл нам няма кружыцца долі;
Званочак раптам змоўк;
Коні сталі ... «Што там у поле?» —
«Хто іх ведае? пень іль воўк?»
завіруха злуецца, завіруха плача;
Коні чулыя храпуць;
Вось ужо ён далёка скача;
Толькі вочы ў змроку гараць;
Коні зноў панеслі;
Званочак дын-дын-дын ...
Бачу: духі Сабралі
Сярод ўсярэдзіне вузкую белую крывуліну раўнін.
бясконцыя, брыдкія,
У каламутнай месяца гульні
Закруціліся дэманы рознаму,
Быццам лісце ў лістападзе ...
колькі іх! куды іх гоняць?
Што так жаласна спяваюць?
Дамавіка ці хаваюць,
Ведзьму ль замуж выдаюць?
імчацца хмары, ўюцца хмары;
невідзімкам рэха
Асвятляе снег лятучы;
размыта неба, ноччу воблачна.
Імчацца дэманы рой за роем
У бязмежнай вышыні,
Визгом жалобным и воем
Надрываючы сэрца мне ...
