1.
Як па Волзе рацэ, па шырокай
Выплывала востроносая лодка,
Як на лодцы весляры ўдалыя хлопцы,
казакі, хлопцы маладыя.
На карме сядзіць сам гаспадар,
сам гаспадар, грозны Сцяпана Разіна
Перад ім чырвоная дзяўчына,
Палонных персідская царэўна.
Ня глядзіць Сцяпана Разіна на царэўну,
А глядзіць на матухну на Волгу.
Як прамовіў грозны Сцяпана Разіна:
“Ой ты гой Ты, Волга, маці родная!
З дурных гадоў мяне ты засьпяваем,
У абавязку ноч калыхала, качала,
У хвалевую надвор'е выносіла.
За мяне ці малайца не драмала,
Казакоў маіх дабром надзяліла.
Што нічым яшчэ цябе мы не дарылі”.
Як ускочыў тут грозны Сцяпана Разіна
Падхапіў персідскую царэўну,
У хвалі кінуў чырвоную дзяўчыну,
Волзе-матухне ёю пакланіўся.
2.
Хадзіў Сцяпана Разіна
У Астрахань горад
гандляваць таварам.
стаў ваявода
патрабаваць падарункаў.
Паднёс Сцяпана Разіна
Камка хрущатые,
Камка хрущатые -
парчы залатыя.
стаў ваявода
патрабаваць футры.
шуба дарагая:
Падлогі-то новыя,
адна Баброва,
іншая Собаль.
Яму Сцяпана Разіна
Не аддае футры.
“аддай, Сцяпана Разіна,
Аддай з пляча футра!
аддасі, так дзякуй;
Не аддасі - павешу
Што ва чыстым полі,
На зялёным дубе
Ды ў сабачай футры”.
Стаў Сцяпана Разіна
думаць думу:
“добра, ваявода.
Вазьмі сабе футра.
Вазьмі сабе футра,
Ды не было б шуму”.
3.
Што не конскі топ, не людская молвь,
Ня труба трубача з поля чуецца,
А погодушка свішча, гудзе,
свішча, гудзе, заліваецца.
зазывае мяне, Сцяпана Разіна,
Пагуляць па моры, па сінім:
“малайчына заліхвацкай, ты разбойнік хвацкі,
Ты разбойнік хвацкі, ты разгульны буян
Ты сядай на ладдзі свае хуткія,
Волю ветразі палатняныя,
Уцёкі па моры па сінім.
Прыганю табе тры карабліка:
На першым караблі чырвона золата,
На другім караблі чыста срэбра,
На трэцім караблі душа-дзяўчына”.
