Сціхла лаянку плямёнаў: у межах аддаленых
Не чутны бітвы шум і голас труб ваенных;
З нябеснай вышыні, пад гукі стройных лір,
На зямлю змрочную сыходзіць светлы Свет.
адбылося!.. рускай цар, дасягнуў ты слаўнай мэты!
Марна пагардлівыя на радзіму ляцелі;
Марна надалей сцягоў незлічоных дружын
У якая можа дзёрзкасці Вянчае волат
На гібель грозна ішоў, баржа расшчапляе да галавы:
Меч агністы бліснуў за дымны Масквою!
Зорка губіцеля патухла ў вечнай цемры,
І палымяны вянок померкнул на лобе!
Скаланаючыся шчасця сын, і, кінуты лёсам,
Ён зямлю рускую не взвидел пад сабою. -
Бяжыць ... і помсты гром зляцеў яму ва след;
І з трона горды упаў ... і зноў паўстаў ... і няма!
табе, наш адважны цар, дзякуй, Дзякаваць!
Калі паліцы ворагаў пакрылі аддаленыя,
Ць браню настроіліся, взложив птушыны шлем,
Калена схіліўшы перад вышнім алтаром,
Ты змаганьняў меч дастаў і клятву даў святую
Ад няволі засцерагчы краіну сваю родную.
Мы пачулі клятве гэты; і гордыя сэрца
У захапленні палымяным ляцелі ўслед бацькі
І смерцю фатальны гарэлі і дрыжалі;
І Расея прад ворагам цьвярдыні грознай сталі!..
«К мечам!»Пачуўся клік, і віхурай панесліся;
Знамя, зашуміць, па ветры развіліся;
Абняўся з братам брат: і мілым далі руку
Млада ратнікі на сумную расстанне;
пазмагаліся. Запалаў свабоды заўзяты бой,
І смерць хапала іх лядоўняю рукой!..
А я ... удалечыні грамоў, у сенцы тваёй надзейнай ...
Я ціха расквітаў, бестурботны, ціхамірны!
нажаль! мне не судзіў таямнічы мяжа
Змагацца за цябе пад градам варожых стрэлаў!..
сыны Барадзіна, аб Кульмскую героі!
Я бачыў, як на лаянку ляцелі вашыя лады;
Душой захопленай за братамі спяшаўся.
Навошта ж на баявы дол я крыві не праліў?
пошта, сціскаючы меч дзіцячай рукою,
пакрыты ранамі, НЕ ўпаў я прад табой
І славы пад крылом раніцой не спачыў?
Навошта вялікіх спраў сведкам ня быў?
Аб, калі велічны, несмяротны, ты зьявіўся
Калі на моцнага з сынамі накіраваўся;
І, челы прыпадняўшы з змрочнасці трунаў,
народы, заняпалыя пад цяжарам кайданоў,
Цяжкай цепию з захапленнем ўзрушвалі
І з нясмелай радасцю адзін аднаго пыталіся:
“Няўжо вольныя мы?... Няўжо грозны упаў ...
хто смелы? Хто у гром на поўначы паўстаў?..”
І старую кіраўніка Еўропа старэчым,
Цара-выратавальніка калена акружыла
Вызваленне ад рабскіх кайданоў рукой,
І ўлада мяцежная знікла прад табой!
І сёньня ты да сыноў, аб цар наш, вярнуўся,
І край паўночы захапленнем асвяціўся!
Прыхілі на свой народ пакорлівы поўны погляд -
Усе асобы радасцю, lyuboviyu бляск.
Уваж - паўсюль вестка радасная нясецца,
Паўсюль горды клік весялосці раздаецца;
Па стогнам шум, ўсюды ззяе ўрачыстасць,
І ты сярод натоўпу, Расіі бажаство!
Сустракаць правадыра перамог ляцяць твае дружыны.
Стары, шчаслівы век забыўшыся Кацярыны,
Пазірае на цябе з Маўклівае слязой.
ты наш, пра рускую цар! пакінь жа шлем сталёвы
І грозны меч вайны, і шчыт - агароджу нашу;
Вылі прад Янусом свяшчэннай свету чашу,
І, лаянцы паламаў Які можа рукой,
Сусвету восені жаданай цішынёй!..
І прыйдуць часы спакою златые,
Пакрые шлемы ржа, і стрэлы каленое,
У калчанамі скрытыя, забудуць свой палёт;
шчаслівы селянін, ня ведаючы бурных бед,
Па нівах пацягне плуг, светам выдасканалены;
суда лятучыя, гандлем окриленны,
Кармамі расьсякуць свабодны акіян,
І юныя сыны ваяўнічых славян
Спакойнай бяздзейнасці з прыкрасцю здрадзяць,
І моўчкі некалі ўкруг старца збяруцца,
Старэчым прагны слых, і старым мыліцай
Я табар, і ратны строй, і далёкі бор з узгоркам
Пыл nachertit на перад Імі Павольна,
словамі праўды, свабоднымі, простымі,
Ім славу мінулых гадоў у апавяданнях ажывіць
І добрага цара ў слязах дабраславіць.
