У глушы, змучыш жыццём нішчымнай,
знемагаючы жыватом,
Я не ў гэты міг - сяджу арлом
Я Балючы бяздзейнасць гордую.
Паперы беразе запас,
Натугі натхнення чужы,
Хаджу я рэдка на Парнас,
І толькі за вялікаю патрэбай.
Але твой вычварны гной
Прыемна мне пошчакам нос:
Хвастова ён нагадвае,
Бацькі зубастых галубоў,
І дух мой зноў позывает
Да спаражненняў ранейшых дзён.
