фантан любові, фантан жывы!
Прынёс я ў дар табе дзьве ружы.
Люблю гоман гоман твой
І паэтычныя слёзы.
Твая сярэбраная пыл
Мяне кропіць расою хладный:
брат, Лейся, Лейся, ключ уцешны!
SuperWinterborn, цурчыць сваю мне быль ...
фантан любові, фантан сумны!
І я твой мармур запытваў:
Хвалу краіне прачытаў я далейшых;
Але пра Марыю ты маўчаў ...
Свяціла бледны гарэма!
І тут Ужель забыцця ты?
Або Марыя і Зарэма
Адны шчаслівыя мары?
Іль толькі сон ўяўленню
У пустэльнай імгле намаляваў
Свае хвілінныя бачання,
Душы невыразны ідэал?
Ну шчыра гэта трызненне